Een boek precies in mijn straatje! Als je het werk van Edmund de Waal (1964, Nottingham, UK) bekijkt, waarbij het ordenen van minimalistische porseleinen vormen in kijkkasten duizenden kleuren van wit zichtbaar maken, kan je zijn boodschap beter begrijpen. Want ook de tekst is een prettige mix van porselein en glas.
De aanleiding het boek te schrijven is volgens hem eigenlijk heel simpel: “een soort pelgrimstocht, een aanleiding om de berg op te gaan waar de witte aarde vandaan komt. Over een paar jaar word ik vijftig. Ik maak al ruim veertig jaar witte potten en al vijfentwintig jaar porselein. Mijn plan is om naar de drie plaatsen te gaan waar porselein werd uitgevonden, of heruitgevonden, drie witte heuvels in China, Duitsland en Engeland. Elk van de drie is belangrijk voor mij. Ik ken ze al tientallen jaren door potten, boeken en verhalen, maar ik heb ze nooit bezocht. Ik moet naar die plaatsen toe, ik moet weten hoe porselein eruitziet onder verschillende luchten, hoe wit verandert met het weer. Er zijn meer dingen op de wereld wit, maar voor mij komt porselein op de eerste plaats. Deze reis is het betalen van leergeld aan degenen die ons voorgingen.”
En op die reizen én de reizen in de geschiedenis komt hij van alles tegen aan materialen, kleuren, kleurmiddelen als email, kobalt en smalt; glas, transparantie, de alchemistische processen en de productie van porselein, glas, lenzen en robijnglas. En gaan wij mee op reis.
“Wit is een manier om opnieuw te beginnen.”
Wat geweldig als je zo kunt kijken en zo kunt werken en schrijven.
Angela van der Burght
