Beiden vanuit een gezamenlijk leidmotief, de loop van de natuur, transformatie.
Zo zoeken zij naar een verbeelding van de kosmische cyclus, de cyclus die het universum vormt en waaruit weer de aarde is ontstaan, en uiteindelijk wijzelf.
 
Lomans: ‘Waar betekenisvol toeval gedijt en de zwaartekracht werkt. Daar ontstaat wat voor ons nu allen aanwezig is. Het is een gevolg van gassen van helium en waterstof, die zich door de zwaartekracht lieten boetseren tot nieuwe vormen en waaruit het universum zijn oorsprong begon.’
 
Lomans toont alchemistisch gevormde kosmische stelsels. Door het samenbrengen en fusen van glas, textiel en grafiet. Mulders’ gebrandschilderde ‘uitsneden’ van de sterrennacht rondom een mandala in het hart van een roosvenster, van de kosmische tuin.
Zo vormen verbeeldingen van chaotische sterrenstelsels, gaswolken en clusters en kleurrijke mandala’s als planetaire ringen, de kosmische tuin.

De installatie bestaat uit een aantal cirkels, universums, die ieder een eigen kleur belichamen. De grootste cirkel, heeft een doorsnede van 3,5 meter, en de vorm van een roosvenster, dat volgens Mulders gezien kan worden als een westerse Mandala: ‘Elke cultuur schept tekens voor oefening in meditatie en contemplatie in de vorm, de stroming en uitstraling van een mandala.’
 
Op perkament, in het zand, in steen zijn mandala’s geschreven, getekend gegraveerd. In de westerse cultuur kun je zeggen dat het roosvenster in de kathedraal een mandala presenteert, en wel ‘uit licht’ geboetseerd.
Het feest van de fonkeling, het oplichten, de schittering van een glas-in-lood-roosvenster doet denken aan een dauwdruppel of de sterrenacht; de mandala vertegenwoordigt de allesomvattende ruimtelijkheid, en is de verbinding tussen de micro- en de macrohkosmos; van atoom tot universum.’