In sommige perioden van de geschiedenis was het controversieel om de binnenkant van het menselijk lichaam te bestuderen. In die perioden hadden zelfs artsen slechts een beperkte kennis van de menselijke anatomie en hadden gewone mensen geen mogelijkheid om veel te leren over hun eigen lichaam. Zelfs in onze tijd van hersenscans, röntgenstralen, bloeddrukcontroles en polsslagmeters is het voor ons niet eenvoudig om ons eigen lichaam helemaal te begrijpen.
Het lichaam is het punt van waaruit wij naar de wereld kijken – maar niet iets waarbij wij naar binnen kunnen gluren. Wij hebben in ieder geval geen duidelijk totaalbeeld van de details en hoe deze op elkaar inwerken. In deze moderne tijd is het nog steeds controversieel om in het menselijk lichaam te kijken. We zouden graag de mogelijkheid hebben om in het binnenste van alle cellen te kijken, om te genezen en vooruitgang te boeken. Maar het lichaam is niet transparant. Ondanks onze scanners, röntgenstralen en DNA-technologie kunnen we nog steeds niet echt kijken in onszelf ? noch fysiek noch psychologisch.

Je bent je lichaam
Elke dag, in de hele wereld, onderwerpen wij mensen ons lichaam aan drastische behandelingen om maar te voldoen aan de verwachtingen van de mensen om ons heen en van onze eigen ijdelheid: van make-up, strakke kleding, scheren, nagellak, haarverf, oorlogsbeschildering tot decoratieve littekens, tatoeages en piercings, of puntschoenen, wax-ontharingsmiddelen, extreem hoge hakken, besnijdenis of plastische chirurgie en nog meer. Je lichaam dat ben jij, maar het is ook je instrument en het basismateriaal waaraan je zelf creatief kunt werken. Hoe je lichaam eruitziet vertelt anderen wie je bent en wat je het allerliefste zou willen worden.
In vroeger tijden plaatsten de mensen marmeren standbeelden van eeuwig jonge helden met pas gestreken capes en een perfecte lichaamsbouw, terwijl zij hun eigen ouder wordende lichamen verborgen onder geborduurde stoffen of poeder, pruiken en kunstgebit. In onze tijd dromen wij nog steeds dromen van eeuwige jeugd, zo glad als marmer, en als we de moed hebben ? en het geld ? dan kunnen we die ten dele verwerven met een operatie, chemische middelen en DNA-gerelateerde technieken. We kunnen dan de strijd tegen de dodelijke rimpels, vetrolletjes en verslapping voortzetten, in de hoop dat deze plaatsmaken voor stevigheid en gladde materialen. Vroeg of laat zal het verval ons inhalen. Wij zijn niet gemaakt van glanzende, eeuwige materialen, maar van afbreekbare organische materie. De tekenen van de tijd zijn het lot van de mens en van alle andere levende wezens. Onze omgeving tast ons lichaam aan en de slijtage onthult wie wij zijn geworden en hoe dat is gebeurd. Een creatieve manier om om te gaan met de eigen lichamelijke aftakeling en zich daartoe te verhouden, is om andere materialen ? een vensterruit bijvoorbeeld ? bloot te stellen aan het woeden van de elementen en te zien hoe dat zogenaamd onverwoestbare materiaal wordt aangetast en in zekere zin sterfelijk wordt gemaakt net als wij.

Net zoals water herinnert het ons aan de eeuwigheid en kan het licht weerkaatsen en reflecteren. In de spiegel zit ook zelfreflectie. Wie ben ik? En wat ben ik voor anderen? Glas is het aangewezen medium voor het werken aan identiteit. Het kan het lichaam weergeven (en is het materiaal van spiegels), maar in veel opzichten is het het ideale tegenbeeld voor het menselijk lichaam.
Terwijl de kwetsbare en onbeheersbare lichamelijkheid van de mens vergankelijk is en altijd grenst aan chaos, is glas ogenschijnlijk gestructureerd en mooi, door de ogen van de mens gezien. Juist omdat we gewend zijn om glas te beschouwen als licht en schoonheid in vaste vorm, is het voor een kunstenaar die wil aantonen dat er ook donkerder en minder mooie kanten van het menselijk bestaan in lichaam en geslacht zijn, een gevaarlijk en uitdagend materiaal om mee te werken. Zelfs dood, misvorming, lijden en pijn kan gemakkelijk een gloed van de eeuwigheid krijgen als het geïncorporeerd is in het materiaal van eeuwige schoonheid. Dit moet een kunstenaar die werkt met glas zich steeds voor ogen houden. Als glas welbewust wordt gebruikt om te ontsnappen aan de verwachtingen van de kijker over heldere, etherische schoonheid, dan kan de kunstenaar mogelijk een speciale alertheid creëren via het glas. Glaskunst is moeilijk, als een vorm van acrobatiek, en het vereist een strikte beheersing van temperaturen, gereedschap en chemicaliën. Dus wordt glas makkelijk geassocieerd met beheersing en expertise, rede en verduidelijking. Glas is het materiaal van ramen, brillen en andere lenzen die ons helpen om duidelijker te zien, en van drinkglazen en laboratoriumkolven die de hygiëne bevorderen. Als materiaal is glas ook onpraktisch. Het is vaak duur om te produceren en het valt gemakkelijk kapot. Zelfs een klein verlies van controle of een schommeling in de temperatuur tijdens het productieproces kan het glas onbruikbaar maken. De dualiteit van glas die chaos en controle overbrugt herinnert ons aan de strijd van het menselijk lichaam om de chaos de baas te blijven. Er is inspanning nodig voor een gecontroleerd, schoon en in toom gehouden lichaam, met haargroei verwijderd op de juiste plaatsen, soepele spieren die spelen onder een gladde huid, en alle lichaamsvloeistoffen weggestopt.
In de echte wereld geeft het zachte, warme menselijk lichaam warmte af, vloeistoffen en andere substanties, of vormt het ruwe en gerimpelde oppervlakken in de korstjes op wonden of andere gedroogde vloeistoffen, en in sommige opzichten is het moeilijk om iets te bedenken dat verder weg staat van de glanzende, transparante properheid van glas. Toch, wanneer het door een glaskunstenaar wordt blootgesteld aan plotselinge temperatuurswisselingen en aan elementen zoals aarde, zand en water, kan zelfs glas een bijna organische uitstraling krijgen en menselijke huid en wondkorsten uitdrukken ? of droge aarde die ons herinnert aan tijdelijkheid, het risico van infectie en ziekte of het risico van natuurrampen. Met andere woorden, de vergankelijkheid van het lichaam en het leven.
Daarom is glas verleidelijk als een uitdagend medium in de kunst, om het verval van leven en schoonheid uit te beelden, als schitterende figuren hun vorm verliezen en slap worden of gecraqueleerd. Op die manier kan glas monumenten vormen uit misvormde vleselijkheid of oncontroleerbare lichaamsafscheidingen. Er zijn experimenten bekend uit andere disciplines in de kunst, waarbij schokeffecten worden bereikt door middel van installaties waarin het naast elkaar plaatsen van verschillende items de normale grenzen overstijgt. Iets dat lijkt op genitaliën, bijvoorbeeld, of lichaamsopeningen kunnen in decoratieve voorwerpen of huisvrouwelijke handenarbeid worden geplaatst (in verband gebracht met vrouwelijke bezigheden zoals borduren of koken) en verbonden met zachte, organische versmeltingen die beelden uit verschillende culturen van vrouwelijkheid en sekse voorstellen en aldus de met sekse geassocieerde dagelijkse routine tot de uiterste grens drijven. En ook kunnen mysterieuze collages en combinaties tussen wezens leiden tot verontrustende plant- of diermensen, waarvan we niet kunnen zien wat wat is. Het schokeffect kan ook worden bereikt door lichaamachtige vormen, die op het eerste gezicht heel vertrouwd lijken, maar dan als in een nachtmerrie anders blijken te zijn als we dichtbij komen, als onvoorspelbare fetisj-objecten met vreemde en oncontroleerbare krachten. 

Afhankelijk van de situatie kan deze medisch doordringende of sensuele blik op ons lichaam en dat van anderen worden ervaren als obsceen of klinisch functioneel, en het kan het eigen lichaam weergeven als ziekelijk of als verheven.
Als wij gelijkaardige anatomische modellen zoals prothesen op levende mensen ontwaren (zoals glazen ogen of kunstvoeten of -handen, of zoals volledig operationele, multifunctionele rolstoelen) wekt dat vaak een mengeling van nieuwsgierig plezier en angstgevoel op: waar begint de mens en waar eindigt hij/zij? Als een mens wordt samengevoegd met een object, wordt de mens meer als een object en het object wordt bezield of obsceen. Hoe is het gebeurd? Is het besmettelijk? Is het gevaarlijk? De meesten van ons kennen de schaamte van het staren, met een gevoel van verrukking en afkeer, en we proberen er geen acht op te slaan... maar, of we willen of niet, het herinnert ons onwillekeurig aan de broosheid van het lichaam.
 
Verrukking en angst komen ook in klassieke kunstwerken samen, waar er een speciaal punt van werd gemaakt om kleine berichtjes van dood en verval op te nemen te midden van alle vitaliteit en schoonheid. We kunnen levensechte schilderijen zien van sappig fruit dat aanlokkelijk is gerangschikt met appetijtelijk brood, kaas en ham naast mooie decoraties, maar bij nadere beschouwing blijkt dat een dikke, glanzende blauwe bromvlieg op de lekkernijen is neergestreken. En in feite is het voedsel langzaam aan het rotten.
Achter de kortstondige schoonheid van een prachtig boeket verse bloemen kan een schedel, een paar botten of een bloederige dode zangvogel verborgen zijn. Minder dramatische variaties op hetzelfde thema zouden pijnlijk nauwkeurige afbeeldingen kunnen zijn van de overblijfselen die toevallig op de grond zijn gevallen -pitten van fruit, lege schelpen of botjes- die na een maaltijd zijn achtergelaten. Soms is het verval op deze afbeeldingen gearrangeerd als contrast met een glanzend glazen voorwerp dat het licht weerkaatst, als perfectie en eeuwigheid, waardoor de toeschouwer zich rekenschap geeft van de tegenstellingen in het leven. De goddelijke eeuwigheid van glas naast de vergankelijkheid van het leven geeft op dezelfde manier stof tot nadenken als die van nature gevormde brokken barnsteen die momentopnamen openbaren van insecten die miljoenen jaren geleden verstrikt raakten in kleverige hars, gevangen genomen toen zij langs vlogen, en voor eeuwig bewaard in glimmende, doorzichtige barnsteen. Is het insect in het barnsteen het symbool van delicate broosheid of van robuuste eeuwigheid? Misschien beide. En daarom zijn wij zo geboeid.
Glass ziet eruit als een juweel, maar het is gemaakt van zand.